Voeding en hoop brengen naar een verschroeid land

Turkana is precies een andere planeet.  Een wereld met droge rivierbeddingen en grote aandachtige mensen die haast geen schaduw afwerpen in de verticale zonnestralen.

Stekelige planten en bomen staan hier en daar verspreid in een landschap vol zand, stof en stenen.  Kleine hutten (manyattas) staan in trosjes bijeen en wilde kamelen dwalen in groepjes rond.  Een termietenheuvel wijst met zijn lange schoorsteen naar de hemel.

Heel af en toe merk ik een alleenstaande figuur op, een geitenhoeder, met zijn stok over zijn schouders, turend naar zijn kudde.

En in de verte, op grote afstand, zijn er altijd heuvels.  Je kan twee of drie uren door het dorre landschap rijden zonder er blijkbaar dichterbij te komen.

Ik bemerk een groene waas over de dorstige aarde waar het onlangs nog heeft geregend en de zaailingen naar boven komen groeien.

Het verbaast me dat onze chauffeur Joseph zijn weg kan vinden naar de ECD’s (Early Childhood Development Centres - kleuterscholen dus) waar Mary’s Meals de kinderen dagelijks een voedzame maaltijd bezorgt, terwijl er in heel het landschap geen enkele richtingaanwijzer staat. Maar geleidelijk volg ook ik de sporen die hij volgt waar vorige wagens hebben gereden.

Wij doorkruisen brede droogstaande rivierbeddingen waar het zand zacht en diep aanvoelt.  Joseph moet de wagen aan de oever doen stoppen, de vier-wiel aandrijving aanzetten en er dan doorheen ploeteren.  Hij vertelt dat bij een vorige rit de wagen vastgelopen was en dat alles moest uitgeladen worden terwijl Joseph het zachte zand rond de wielen moest wegscheppen.

Wanneer de regen valt zijn er hevige overstromingen.  Het land is zo droog dat de plotse onweersregen enkel de oppervlakte raakt.  Vee en zelfs mensen kunnen wegspoelen.

Hoe kan ik het tekort aan schaduw en zinderende nevel in woorden uitdrukken?

Het woord dat in mijn hoofd blijft opkomen is ‘ongastvrij’, maar het is niet van toepassing op de grote, slanke, elegante mensen van Turkana, zo verschillend van mijn roze houterig voorkomen.

Ik vraag hen hoe het meevalt om in dergelijke plaats te wonen en ze kijken naar mij alsof ze de vraag niet begrijpen.  Het gaat wel al beter, zeggen de meesten.  Maar het leven hier is erg broos.  De mensen van Turkana zijn nog steeds afhankelijk van twee korte jaarlijkse perioden met regen en nu zijn die onvoorspelbaar geworden.  Dat betekent dat er minder water is, en meteen ook minder oogst, minder dieren en minder voedsel.

De mensen kijken toch hoopvol naar de toekomst en Mary’s Meals heeft daarin een sleutelrol.  En dus gaat het leven door voor de kinderen, ze studeren, ze spelen, ze helpen thuis een handje mee en elke schooldag genieten ze van hun maaltijd van Mary’s Meals.