Van Buenos Aires naar Blantyre
Bij haar eerste bezoek aan ons schoolvoedingsprogramma beschrijft Mary, onze nieuwe communicatie medewerkster, waarom zij verhuisd is van Argentinië naar Malawi.
Toen ik twee maanden geleden aan mijn collega’s en vrienden aankondigde dat ik zou verhuizen naar Malawi, waren hun eerste vragen meestal: “Waar ligt dat? en meteen daarna: “Waarom?”
Deze vragen waren begrijpelijk; op een maand na, woonde en werkte ik al vijf jaar in Buenos Aires. Ik heb mijn aangeboren gewoontes overwonnen, ik drink maté zonder suiker, en ik heb mij de slaapafkerigheid van mijn collega portenos helemaal eigen gemaakt.
Natuurlijk konden zij niet weten dat ik in feite de tweede ben van mijn familie die naar Malawi uitwijkt. Sedert 1925 gaf mijn groottante Bertha les zowel in Malawi als in het aangrenzende Mozambique en dit gedurende meer dan 30 jaar. Als kind stond ik vol bewondering voor haar zin voor avontuur en haar taalvaardigheid, een aanleg die wij blijkbaar delen. Toen ik dus de kans kreeg om voor Mary’s Meals te gaan werken in Blantyre, kon ik niet weigeren.
Anders dan in Argentinië begint de dag hier in Malawi bij zonsopgang. Dat betekent om 5u30 al! Gelukkig ben ik een vroege vogel, zodat het voor mijn gestel niet zo’n zware schok betekent om nog voor de zon opkomt te vertrekken naar de Basisschool Kanje. Tenslotte is dit mijn allereerste kennismaking met schoolmaaltijden.
Als we het schooldomein oprijden, zijn de vrijwilligers met hun kleurrijke kleding (in Chichewa zijn dat ‘chitenje’) al druk in de weer om drie enorme ketels likuni phala klaar te maken. Dit is een maïspap verrijkt met vitamines.
Het valt onmiddellijk op dat Malawi de titel van ‘het warme hart van Afrika’ ten volle verdient. Ondanks hun drukke bezigheden al van voor het krieken van de dag, worden we dankbaar verwelkomd in de keuken en krijgen we in detail te zien wat hun werk al opgebracht heeft. Elke volle ketel geeft aan 300 kinderen te eten!
Voor elke vrijwilliger is de inspanning meer dan de moeite als ze zien dat de kinderen graag naar school komen en klaar zijn om veel te leren. Elk van de schoolgaande kinderen van Flora ontvangt in de Kanje school de phala maaltijd. Het is haar keuze om ons in vlekkeloos Engels aan te spreken en ze vertelt hoe haar oudste zoon nu arts is. Zij hoopt dat de studentjes die nu hier maaltijden krijgen via Mary’s Meals ook zover zullen geraken.
“Porridge is een aanmoediging voor de leerlingen om naar school te komen. Deze leerlingen worden later artsen, verpleegsters, leerkrachten en zelfs presidenten en zullen het land vooruit helpen.” 
De schoolbel rinkelt om 6u55 en ik zie de eerste leerlingen gretig de speelplaats opkomen met hun beker in de hand. Het is koud deze morgen en dus is het voor de kinderen die vaak slechts heel licht gekleed zijn een dubbele aansporing dat ze kunnen uitkijken naar iets warms om te eten.
Gelukkig moeten ze niet lang wachten en slechts vijf minuten later is het etenstijd.
En bij elke beker die gevuld wordt is het een vreugde te zien hoe de kinderen genieten van een warme maaltijd voor ze naar de les gaan.
Verhalen zoals dit van Flora horen we in elke school van dit mooie warme en hartelijke land. Ik kijk ernaar uit ze allemaal te horen. En dit is de echte reden waarom ik van Buenos Aires naar Blantyre ben verhuisd. Tot nog toe mag ik zeggen dat ik onmogelijk nog gelukkiger kan zijn nu ik hier ben.
Slechts €22,00 volstaat om een kind een heel schooljaar te voeden.