Leven in Liberia: er zit een hagedis in mijn kamer

Er zit een hagedis in mijn kamer, een mier in mijn koffie… en een duizendpoot in mijn soep! Het leven blijft ‘interessant’ in Liberia. De lokale bevolking lacht om zulke dingen. Een tijdje terug zat er een slang (een nieuwsgierige groene mamba) in de keuken, onze beveiligingsman heeft de slang rustig verwijderd met een schep. Dit deed hij lachend. 

We hebben hier net Onafhankelijkheidsdag gevierd, hierbij herdenkt men de dag dat Liberia onafhankelijk werd in 1847. Een dag waarop nog meer werd gelachen. Liberia is een uniek land in Afrika, het is gesticht door bevrijde Amerikaanse slaven. De Liberianen markeren de komst van het eerste schip in 1822 die de Atlantische oceaan was overgevaren. Degenen die aan land kwamen, vielen op hun knieën en kusten het land van hun voorvaders.  

En toch, echte vrijheid – de manier waarop ik die ken – is hier eigenlijk nog steeds niet. Het leven is hier voor de meeste mensen erg hard. Vrijheid van armoede en honger is nog altijd een droom. Er zijn hier kinderen die niet genoeg te eten hebben. En de mensen die leven in de geïsoleerde gemeenschappen worden het hardst getroffen. 

Voor Mary’s Meals in Liberia markeert Onafhankelijkheidsdag het begin van de schoolvakantie dit jaar, het moment waarop ons schoolvoedingsprogramma tijdelijk stopt. Maar er is hier geen tijd voor rust. Het is tijd om voorraad in te slaan en voorbereidingen te treffen om ons programma uit te breiden. 

Er wordt ook feest gevierd op straat in het land. Liberianen marcheren en zwaaien met vlaggen op Onafhankelijkheidsdag. De droom is er nog steeds. 

Ondanks de vieringen zijn er nog steeds problemen: armoede en honger. Ik denk dat het schandalig is dat er in deze wereld van overvloedigheid, nog steeds kinderen zijn met honger, kinderen die niet naar school kunnen vanwege armoede. 

We kunnen allemaal iets betekenen voor deze kinderen. We kunnen de verschrikkelijke cirkel van armoede doorbreken. 

De kleine Penny Johnson heeft geen twijfel meer over haar toekomst sinds de komst van Mary’s Meals op haar school. De achtjarige zit niet langer met honger in het klaslokaal, maar ze is hongerig voor kennis. Penny vertelde me: “Ik wil alles weten over de wereld, ik wil onderwezen worden. En ik wil reizen.” Ambities zoals deze worden door veel kinderen die ik ontmoet heb gereflecteerd. 

Hun nieuwsgierigheid naar mensen in andere landen blijkt ook uit hun vragen over het koude Schotland. 

“Is het daar echt zo koud als in een koelkast, zoals mijn vader zegt?” vraagt Penny me. 

“En, en…” Een andere nieuwsgierige jonge dame barst van de vragen. “Hoe zit het met de sneeuw, zijn dat echt bevroren veertjes zoals men zegt?” Met wijde bruine ogen kijkt ze me aan. “Klopt allemaal” zeg ik. “En als je goed je best doet op school, kun je het misschien een keer zien. Het is prachtig.” 

En er verschijnt een brede, mooie glimlach op haar gezicht terwijl ze het zich voorstelt. Voor een moment vergeet ze de hardheid van het dagelijks leven in Liberia. Ja, de droom leeft hier nog steeds. 

Voor de mensen die het werk van Mary’s Meals steunen, bedankt! Je steun verandert levens en geeft veel hoop! 

Andy