Het leven in Liberia: regen

In Liberia zijn er geen dakgoten.

De regen valt simpelweg neer vanaf de rand van het dak recht op de grond. Daarbij komt dat dit land vijf keer meer regen krijgt dan het Verenigd Koninkrijk, en dus vraag ik me af hoe dat komt.

Zou de kracht van de hevigste regenbuien zo sterk zijn dat het de dakgoten zou afrukken?

Ik sta wat te filosoferen over de regen terwijl ik schuil onder een overhangend golfplaten afdak van de plaatselijke school, nadat ik overvallen werd door een stortbui onderweg om te gaan kijken naar mijn junior voetbalteam, de FC Lions in Tubanburg.

Ik sta hier niet alleen te schuilen. Drie meisjes en een hond staan iets verderop. Het dichtstbijzijnde meisje, ongeveer 14 jaar oud, heeft een grassprietje in een rondje gevouwen en probeert de druppels er precies door te laten vallen die van het dak komen - plop, plop, plop, plop.

Men zegt dat het regenseizoen ook een hongertijd betekent in Liberia. Er is minder werk en dus is er ook minder geld in omloop. Er zijn ook minder mensen te zien. Voetgangers blijven liever binnen, de motorfiets-taxi’s zijn minder aantrekkelijk in de regen en de auto’s moeten zich een weg banen over onverharde wegen die nu veranderd zijn in modderige roestbruine stromen.

Op een evaluatiezending naar de provincie Lofa, troffen de mensen van Mary’s Meals wegen zoals deze hier aan. Ook in andere delen van het land zouden de wegen even slecht zijn.

Voor de chauffeurs van Mary’s Meals is dit ook de slechtste periode. Ze moeten immers de rijst, erwtjes en maïs van de maand september ook in de meest afgelegen gemeenten gaan leveren.  Een van die dorpen kan je volgens hen pas bereiken nadat je zeven bruggen hebt overgestoken.

De bruggen bestaan uit eenvoudige houten blokken die over de rivier gelegd worden. Soms duurt het twee dagen voor de verdelers van Mary’s Meals tot ze er zijn.  Als je autopech hebt, kan je beter hopen dat je gsm verbinding kan krijgen, want je zal geen doorgaand verkeer kunnen doen stoppen. 

Ik bel mijn vriend om te zeggen dat ik aan het schuilen ben voor de regen, maar zo snel mogelijk naar de match kom kijken. Daarna kijk ik opnieuw naar de regen en luister ik naar de vallende druppels. Er valt verder niemand te bespeuren.

Een jongen komt de hoek om, doorweekt tot op zijn huid, en ik herken hem. Het is Willie en hij behoort tot de bredere ploeg van de FC Lions. Hij draagt drie kleerhangers met jongenshemden voor op school, en die zijn ook helemaal nat. Dan staat hij naast me. Ik vraag hem wat hij aan het doen is. “Verkopen”, antwoordt hij.

Na enkele ogenblikken zegt hij: “Ik ben ervan door, Gerry” en hij stuift weg door de regen.

Enkele mensen komen voorbij, sommigen met paraplu, sommigen met natte schouders, maar nu is de regen toch beduidend aan het afnemen. Ik schop enkele steentjes in de tot beek verworden straat, ik verlaat mijn schuilplaats en steven recht af op de donder.