Een leider voor vandaag en voor de toekomst

“Welk kind heeft je met zijn verhaal het meest ontroerd dit jaar?”

Dat is pas een moeilijke vraag om te beantwoorden!

Ik was een tijdje bij Mariama die haar moeder verloor bij een bevalling en die volgens haar leerkracht een ‘briljante’ leerlinge is.  Ik sprak met Bendu die vijf zussen heeft die helemaal alleen voor zichzelf zorgen sedert het overlijden van hun moeder en die de volgende vrouwelijke president van Liberia wil worden.  Ik ontmoette Anthony die de beste resultaten haalde in zijn klas en in een dorp woont dat de naam draagt van zijn grootvader.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik van elke ontmoeting heb genoten.  Ik ben ontroerd door hun dynamische inzet en toewijding, hun warmte, hun hoop, hun eenvoud, hun levenslust.

Wanneer ik vertrek voel ik telkens opnieuw dat ik zelf deugd heb gehad van de ontmoeting, net zoveel of zelfs méér dan mijn gesprekspartners.

De dankbaarheid die ik voel voor deze verbazingwekkende kinderen die me een inkijk gunnen in hun leven valt echt niet te meten.

Een voorbeeld hiervan is het verhaal van Marthaline.

Een verantwoordelijke voor het schoolvoedselprogramma van Mary’s Meals vertelde me dat hij in een van de scholen waar hij toezicht houdt een meisje had leren kennen waar ik zeker eens kennis mee moest maken.  “Zij komt uit een armoedige omgeving”, zei hij, “en ze is zo vol zelfvertrouwen en zo levendig, zij is een leider tussen haar vrienden en klasgenoten.”

Toen ik Marthaline ontmoette was het net sportdag op school en iedereen was buiten aan het lopen, aan het springen en oefeningen aan het maken.  Marthaline kon haar geestdrift niet intomen en gaf ons een kleine vertoning door geïmproviseerde molentjes te draaien (soort handenstand).

Ik had ook een gesprek met haar in het kantoor van de directeur van haar school in Sawegbe, een dorp in de provincie Montserrado, die ver van de hoofdweg gelegen is en ze vertelde me dat ze arts wilde worden.

“In deze gemeente is er geen dokter,” zei ze.  “Voor een behandeling of voor medicatie moet je heel ver gaan.  Toen ik eens ziek was, hebben ze mij daar naar toe gebracht.  Ik had erge hoofdpijn en ook mijn maag deed pijn.  En toen heb ik een dokter aan het werk gezien.  Dus, als ik dokter word, zal ik hier werken want de gemeenschap heeft daar nood aan.”

Martaline is voorzitter van de gezondheidsclub op school.  De club moedigt goede hygiëne aan, maar vertoont overigens goede overeenkomsten met een gewone jeugdclub.  De directeur van de school zegt dat Marthaline leeft voor haar gezondheidsclub.

Toen ik vroeg bij wie ze woont, begon Marthaline te lachen.  “We zijn met velen,” legt ze uit.  Haar moeder is gestorven aan Ebola en haar vader laat zich maar zelden zien, dus woont ze bij haar oma - een sprankelende kleine vrouw van ergens tussen de 60 en 70 jaar.  Ze kwam uit een gezin met 13 kinderen en zelf had ze ook 13 kinderen en meer dan 10 van haar kinderen en kleinkinderen wonen bij haar in.  Ze ondersteunt hen allemaal door borstels te maken van palmbladeren die ze dan op de markt of aan voorbijgangers verkoopt voor 25 Liberiaanse dollars (ongeveer 15ct).  Marthaline helpt haar ermee.

Hoewel het leven voor Marthaline hard is, toch mag gezegd dat ze opgroeit in een liefhebbende familie en dit dank zij haar grootmoeder.  De dagelijkse maaltijd van Mary’s Meals maakt het leven voor haar grootmoeder een beetje lichter en geeft Marthaline de belangrijke gelegenheid om hard te werken op school en deze kans grijpt ze met beide handen aan.  En zo doen ook de duizenden andere kinderen die in Liberia een schoolmaaltijd krijgen van Mary’s Meals.  Ik ben echt benieuwd wat 2018 zal meebrengen voor deze nieuwe generatie.