De belofte voor een betere toekomst

Toen de bus waarmee Hiba meereisde opnieuw een controlepost naderde, deden de kinderen naast haar alsof ze in slaap waren.

Alleen oude mensen en zeer jonge kinderen kregen toelating om het gebied te verlaten waar haar familie woonde in Deir ez-Zor (een gebied in Syrië dicht bij de Iraakse grens).  De moeder van vijf kinderen wist dat de overlevingskans voor haar kinderen afhankelijk was van het om de tuin leiden van de wachters die moesten geloven dat zij hun grootmoeder was.

“Ik veranderde mijn uiterlijk omdat vrouwen de plaatselijke streek niet mochten verlaten, alleen oude mensen mochten dat,” vertelt ze.  “De kinderen mochten vertrekken, maar bij alle controleposten moesten we doen alsof ze sliepen, zodat niemand hen vragen zou stellen.”

Na een jaar is het gezin veilig en wat beter gehuisvest.  Ze trokken naar Libanon bij Hiba’s echtgenoot.  Hij verhuisde drie jaar eerder al om werk te vinden zodat hij zijn gezin zou kunnen onderhouden.  Omar werkt in een plaatselijk restaurant en heeft ook de functie van conciërge in het appartementsgebouw waar het gezin een bescheiden vertrek kan bewonen.

“Vroeger voor de oorlog kwam ik al naar Libanon werken om mijn gezin te onderhouden,” zegt Omar.  “We hadden een groot huis (in Syrië) en ik was niet van plan om mijn gezin naar hier te laten overkomen, maar omdat de mensen in hun huizen vermoord werden, moest ik wel.

“Bij het begin van het conflict bleven de kinderen weg uit de school.  We konden geen medicatie krijgen.  Ik was bang voor Amal (zijn oudste dochter) dat zij ten huwelijk zou gevraagd worden.   Gewapende mannen vroegen geld voor de grond die wij hadden.  Ze verhinderden dat mijn broer zijn fotografiezaak zou verderzetten en we weten niet waarom.  Ze kwamen alleen om ons bang te maken.

“Nadat mijn gezin vertrokken was, werd de streek door aanvallen geteisterd en we verloren 17 familieleden.  Dat waren allemaal, behalve een of twee, vrouwen en kinderen.”

Omar verlangt ernaar terug te keren naar Syrië en naar het leven dat ze vroeger hadden, maar dit enkel als hij de garantie heeft dat zijn gezin veilig is.

Hoewel ze nu veilig zijn wat de gevechten betreft, is het leven in hun adoptieland niet gemakkelijk voor het gezin  Ook hun financiële situatie baart hen zorgen, ze hebben het moeilijk om noodzakelijke dingen te kopen, zoals kleding of medicatie voor Hiba die nu met diabetes kampt.

Goddank krijgen de vijf kinderen van Hiba en Omar nu schoolmaaltijden dankzij Mary’s Meals in de Antilias Basisschool zodat zij de kans krijgen om een betere toekomst tegemoet te gaan.

“De eerste dag dat ze naar school gingen konden we de kinderen geen eten geven,” legt Hiba uit.  “Toen  men ons vertelde dat ze eten zouden krijgen op school waren we heel gelukkig want nu kunnen ze eten en zijn ze gelijkwaardig aan hun vriendjes.  Het is een grote steun.”

Het programma van Mary’s Meals is net voor dergelijke gezinnen bedoeld.  Het maakt het voor de kinderen, die voor een groot deel van hun jeugdig leven al onvoorstelbare trauma’s hebben opgelopen, aantrekkelijk om naar de klas te komen waar ze een voedzame maaltijd genieten en tegelijk ook degelijk onderwijs krijgen.  En dit stemt Omar hoopvol voor de toekomst van zijn kinderen: “Ik wil dat mijn kinderen een open geest hebben.  Ik wil dat ze een goede opvoeding krijgen en dat ze werk vinden met een veilige toekomst.

“De kinderen zijn zeer gelukkig dat ze naar school kunnen gaan en dat ze daar de sandwiches krijgen van Mary’s Meals.  Als vader ben ik gelukkig dat iemand hen onderwijs geeft en voedsel.  Van harte dank om ons te helpen.”