Het leven in Liberia: De gemeenschap van Mary’s Meals

Onlangs was ik samen met twee vrienden op de terugweg naar onze werkplek bij Mary’s Meals in Tubmanburg en zij waren stomverbaasd dat zoveel mensen die we onderweg voorbijkwamen mijn naam kenden en mij goedendag zeiden. Hoe dichter we kwamen, hoe vaker we van alle kanten langs de weg stemmen hoorden - uit de huizen, uit voortuintjes, uit kleine veldjes,  zelfs van iemand die op zijn motorfiets voorbijkwam - iedereen riep me toe: Gerry! Steevast moest ik mij omdraaien en zwaaien of terugroepen. Er waren ook een aantal mensen bij, vooral kinderen, die ik zelfs niet kende.

Toen ik hier kwam, was dat wel even anders. De kinderen riepen me in het voorbijgaan toe met ‘Hey daar!’  Toen ze me beter leerden kennen, kwamen de kinderen mij een hand geven, ze leerden mijn naam kennen en vroegen vol belangstelling hoe het met mijn gezondheid was en of ik me goed voelde!

De kracht van dit welkom en het gemeenschapsgevoel is erg opvallend voor elke bezoeker die naar Liberia komt. Het kan zelfs wat overweldigend overkomen voor wie gewoonlijk slechts groet met een kort knikje, wat gegrom of… meestal niets.

Laatst was ik op vakantie in het Verenigd Koninkrijk. Het was een korte vakantie van slechts negen dagen, maar toen ik terugkwam in Liberia was ik verbaasd over  het geweldige onthaal. Mensen die ik nauwelijks kende bij Mary’s Meals kwamen me persoonlijk zeggen: ‘Welkom terug!’  En mijn collega’s begroetten me alsof ik maanden afwezig was geweest.

De gemeenschap zit hier anders in elkaar, want die is van wezenlijk belang als vangnet voor de mensen die er wonen. Als je ziek wordt of je raakt je baan kwijt, als je geen woning vindt of er is geen voedsel voor je gezin, dan ben je afhankelijk van die gemeenschap, van je familie en je vrienden, en die moeten je dan helpen. Het is dan ook vanzelfsprekend dat iedereen doet wat hij kan om je te helpen, als je met een vraag zit.

Mary’s Meals biedt zichzelf aan als onderdeel van deze regeling en vaak is het wat vreemd voor de mensen hier dat een organisatie een deel uitmaakt van de gemeenschap, net zoals individuele personen. Maar de mensen waarderen de inspanningen van het plaatselijk beleid van Mary’s Meals - en dit geldt in het bijzonder in Tubmanburg waar we onze thuisbasis gevestigd hebben - dat we samenwerken met de plaatselijke scholen zodat een partnerschap gevormd kan worden met de gemeenschappen op plaatselijk niveau.

Sommige scholen hier zijn ontstaan op vrijwillige basis. Onlangs was ik in een school die tot stand kwam omdat een leerkracht naar een andere streek was verhuisd en vaststelde dat daar geen school was. Hij begon zelf les te geven aan enkele klassen en moedigde de gemeente aan om zich erbij aan te sluiten. Zij namen enkele leerkrachten in dienst en stelden ook hogeschoolstudenten als leerkracht aan, aanvankelijk als vrijwilligers, maar geleidelijk volgden zij een gedegen lerarenopleiding.

Binnen de school vind je niet enkel het onderwijzend personeel en de leerlingen, maar ook de ouders, bestuurders en vrijwilligers nemen deel aan het bestuur. In het bijzonder zijn er de kookvrijwilligers die dagelijks de maaltijden voor Mary’s Meals klaarmaken. Dit is een prachtig voorbeeld van de rol die Mary’s Meals kan spelen binnen een gemeenschap.

Mijn vriend die bij Radio Bomi werkt en die bij me was toen ik in de omgeving wandelde, vertelde dat wanneer er op de radio een inbelprogramma loopt waarbij men de luisteraars vraagt een rangschikking te geven van hun waardering voor de plaatselijke organisaties, dan komt Mary’s Meals onveranderlijk op de eerste plaats.

Ik heb hem daarvoor bedankt en ik gaf hem deze uitdaging: dat zijn gezicht net zo bekend zou zijn in de gemeenschap als het mijne!