Een verhaal over twee steden – Deel twee

We trokken naar het noorden van Kenia, tot aan Lodwar in de provincie Turkana.  Zodra het vliegtuig begon te dalen, voelde het alsof we naar een totaal ander land waren gereisd.  In tegenstelling tot de vriendelijke maar hete stadsomgeving van Eldoret waar we de laatste avond nog een striemende regenbui over ons kregen, was Lodwar eerder een woestijnland: droog, dor, uitgestrekte zandvlakten en een verzengende hitte die meteen op ons viel zodra we uit het vliegtuig stapten.

Eerst hadden we een ontmoeting met het team van onze partnerorganisatie, Caritas Lodwar en we spraken af om de volgende morgen om 6u te vertrekken om onze bezoeken aan de verschillende Early Childhood Development ((ECD) opvoedingscentra waar de jongste kinderen in ons programma Mary’s Meals ontvangen terwijl ze naar de kleuterklas gaan.  Onze chauffeur Joseph navigeerde ons op bewonderingswaardige wijze, af en toe beraadslagend welke ‘weg’ hij zou nemen, terwijl er voor mij slechts bandensporen in het zand te zien waren!

De wegen lagen er hobbelig bij en zaten vol putten en kuilen, maar toch was het de moeite waard.  De centra die we bezochten zagen er allemaal heel verschillend uit: er waren zowel gebouwen die specifiek daartoe opgericht werden, maar ook voorlopige bouwsels die eerder hutten waren of gewoon een beetje open ruimte onder een boom.  Toch waren er overal leerkrachten aan de slag en overal werden maaltijden van Mary’s Meals uitgedeeld.

Armoede overspant heel het grondgebied van Kenia en ik kon de gevolgen daarvan duidelijk aflezen van de gezichtjes van de kinderen in Eldoret.  De situatie in Turkana daarentegen is bijzonder acuut.  De kinderen die we daar ontmoet hebben waren zo kwetsbaar, dat had ik nog niet eerder gezien.  In een van de centra was er een leerkracht die ons één van de kindjes aanwees.  Die kleine jongen was nog maar onlangs ingeschreven in dit ECD centrum en de leerkracht had opgemerkt dat hij zwaar ondervoed was.  Het was duidelijk dat hij al een hele tijd niet genoeg te eten had gekregen.  De leraar vertelde ons dat dit helaas geen uitzondering was voor kindjes die pas beginnen in het centrum, de meesten zijn ondervoed.  Nu het kind elke dag een maaltijd van Mary’s Meals krijgt op school, gaat de gezondheid van de kleine jongen er sterk op vooruit, net zoals dit gebeurde voor de andere kinderen uit zijn klas.

Ondanks de honger en de uitzichtloosheid, konden we toch voelen dat er ook een straaltje hoop aanwezig was. De kinderen zongen het alfabet en waren luidop aan het tellen. In een van de klasjes moest ik zelfs vragen om te stoppen met tellen als ze aan 100 kwamen, want anders waren ze er de hele dag mee doorgegaan!  Ik zag lachende gezichtjes, en zeker wanneer de leerkracht het aanbrengen van de leerstof kon koppelen aan een fysieke activiteit zoals een dansje.

De situatie in Turkana en in het nabijgelegen Zuid-Soedan mag dan rampzalig zijn, er zijn gelukkig ook vele kleine gebaren van liefde die duizenden mensen overal ter wereld steeds blijven maken, inclusief jonge mensen zoals Adap, zorgen ervoor dat duizenden kinderen elke schooldag een maaltijd kunnen krijgen.  Deze maaltijden betekenen voor het leven van de kinderen een totale ommekeer ten goede.

In deze crisis vormt de dagelijkse maaltijd, waar Mary’s Meals voor zorgt, niet enkel een sterke stimulans om naar school te komen, maar - meer dan ooit - betekent deze maaltijd een levensreddende hulp voor kwetsbare kinderen die wanhopig snakken naar voedsel.

Help ons zodat we vandaag nog meer kwetsbare en hongerige kinderen kunnen bereiken.